Θ’ ανάψω δεκατρείς φωτιές
μια και δε φάνηκε απόψε το φεγγάρι
Κι ο πιο παλιός μου αμανές
απ’ το βαθύ σου ύπνο θα ’ρθει να σε πάρει
 
Και στη δωδέκατη φωτιά
όλα τα ρούχα που φοράς θα κάψω φως μου
Κι από το στήθος μου βαθιά
θα βγει λυγμός ν’ ανάψει τις φωτιές του κόσμου
 
Να μην αργήσεις, κι όταν ξυπνήσεις
Τη φλόγα της καρδιάς έλα να σβήσεις
 
Να μην αργήσεις, κι όταν μ’ αφήσεις
Να τάξεις της φωτιάς πως θα γυρίσεις
 
Θ’ ανάψω δεκατρείς φωτιές
και θα διαλέξω το αστέρι που σου μοιάζει
Θα πω στη νύχτα τρεις φορές
Το όνομά σου με παράπονο και νάζι
 
Κι από τον ύπνο σου θα βγεις
Θ’ ακολουθήσεις το τραγούδι της ψυχής μου
Σ’ ένα άλλο όνειρο θα μπεις
Αυτό που διάλεξε ο νοτιάς και το κορμί μου
 
Να μην αργήσεις...