Dm Bb Τους ανθρώπους της ζωής μου Gm C κάθισα να τους μετρήσω Τους παρόντες, τους απόντες, κάνα δυο περαστικούς Όσους ήρθαν για να μείνουν, όσους έφυγαν πριν γίνουν Τους κοινόχρηστους, τους ξένους, τους πολύ προσωπικούς Dm Bb Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι Gm C ή μου βγαίνουνε πολύ Κι είναι η μοναξιά που επείγει, ό,τι με μελαγχολεί Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι, ή μου βγαίνουνε πολύ Σ’ ένα μέτρημα που ανοίγει, την παλιά μου την πληγή Τους ανθρώπους της ζωής μου, θα ‘θελα να τους κρατήσω Τα αγρίμια, τους αγγέλους και τους πιο κανονικούς Όσους άφησαν σημάδι, όσους πήρε το σκοτάδι Τους Εκείνους, τους τυχαίους, τους πολύ προσωπικούς Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι, ή μου βγαίνουνε πολύ Κι είναι η μοναξιά που επείγει, ό,τι με μελαγχολεί Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι, ή μου βγαίνουνε πολύ Σ’ ένα μέτρημα που ανοίγει, την παλιά μου την πληγή Άνθρωποι μόνοι, που άφησαν σκόνη Φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι Κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι Τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι Δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι Σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι Χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες Μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι Που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη Αγάπες που έμοιαζαν να ‘χουν αξία Και άλλες που ξέμειναν στην χειραψία Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα όσοι ζουν με το αίσθημα Φοβάμαι πώς χάνω το μέτρημα
Τους ανθρώπους της ζωής μουκάθισα να τους μετρήσωΤους παρόντες, τους απόντες, κάνα δυο περαστικούςΌσους ήρθαν για να μείνουν, όσους έφυγαν πριν γίνουνΤους κοινόχρηστους, τους ξένους, τους πολύ προσωπικούςΚαι μου βγαίνουν πάντα λίγοιή μου βγαίνουνε πολύΚι είναι η μοναξιά που επείγει, ό,τι με μελαγχολείΚαι μου βγαίνουν πάντα λίγοι, ή μου βγαίνουνε πολύΣ’ ένα μέτρημα που ανοίγει, την παλιά μου την πληγήΤους ανθρώπους της ζωής μου, θα ‘θελα να τους κρατήσωΤα αγρίμια, τους αγγέλους και τους πιο κανονικούςΌσους άφησαν σημάδι, όσους πήρε το σκοτάδιΤους Εκείνους, τους τυχαίους, τους πολύ προσωπικούςΚαι μου βγαίνουν πάντα λίγοι, ή μου βγαίνουνε πολύΚι είναι η μοναξιά που επείγει, ό,τι με μελαγχολείΚαι μου βγαίνουν πάντα λίγοι, ή μου βγαίνουνε πολύΣ’ ένα μέτρημα που ανοίγει, την παλιά μου την πληγήΆνθρωποι μόνοι, που άφησαν σκόνηΦιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοιΚλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοιΤυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοιΔικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοιΣε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοιΧαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτεςΜποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτεςΕχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοιΠου δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάληΑγάπες που έμοιαζαν να ‘χουν αξίαΚαι άλλες που ξέμειναν στην χειραψίαΦτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμαΟι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημαΟι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημαόσοι ζουν με το αίσθημαΦοβάμαι πώς χάνω το μέτρημα
ακόμα μπορείς να το προσθέσεις στα αγαπημένα σου ή ακόμα και σε μία Playlist σου
Πρόσθεσε και εσύ συγχορδίες στην βιβλιοθήκη του Tabsy
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ